“Tony, denk je dat je ’t Sonneveld hoedje mag meenemen?”, vraag ik Tony, wanneer we afspreken dat we elkaar binnenkort weer zullen zien. Dat hoedje, veelvuldig gedragen door Wim Sonneveld zelf, is nu overgedragen aan Tony Neef die met de voorstelling Sonneveld de Musical door het land reist. En is Tony in Limburg, dan even naar Heythuysen! Hij is onze gast, samen met Mariska van Kolck, die hoog op mijn boomplant verlanglijstje staat vanwege haar rol als Mammaloe in de film Pipo en de p-p-Parelridder. ’t Is heerlijk Tony weer te zien; we blikken terug op zijn bezoek het vorig jaar en er is bijpraat tijd met Mariska en Lone van Roosendaal tijdens koffie mét Limburgse vlaai. Het weer is niet geweldig en zodra het droog is, gaat Mariska aan het werk met haar hortensia. Die krijgt een plekje naast de Marijke-Mammaloe-Bakker hortensia bij de Mammaloewagen. Zo lief, dat Mariska de moeite genomen heeft om mij dit plezier te doen! En dan komt ’t hoedje tevoorschijn! Tony gaat een Sonnebloem planten, langs ’t tuinpad van het huisje. Hij heeft er plezier in en is vastberaden om deze Sonnebloem op te dragen aan de Rett meisjes. “We gaan een filmpje maken”, stelt hij voor en een tekst heeft hij snel bedacht… “En langs het tuinpad van mijn vader zag ik de Sonnebloemen staan. Ik ben geen kind maar wil graag weten…. Of Rett ooit nooit zal bestaan?!” Het ontroert me. Tony zou eens moeten weten, hij loopt en zingt over het tuinpad van mijn vader: de Gaard, de grote trots van mijn vader. Tony neemt de schop ter hand en geeft de kluit van de Sonnebloemen-plant een definitieve plek langs het tuinpad van het Vierseizoenenhuisje. Hij doet het met liefde en zo zullen wij in de toekomst met liefde zijn plant verzorgen. Een weekje later bezoeken we de voorstelling over het leven van Sonneveld. Fantastisch, we kijken naar Tony en zien Wim. Mariska fladdert over het toneel als Conny Stuart. Samen zingen ze het lied ‘Jozefien’ op een prachtige, romantische witte schommelbank (die ik in gedachten al in onze Gaard zie staan…) We zitten vooraan en zien zo’n mooi samenspel, duidelijke mimiek, emotie, een lach en een traan. Tony blijft gedurende de hele voorstelling op het toneel en we leren amuseur Sonneveld een beetje kennen. De hele voorstelling wacht ik op het hoedje… en bij de inzet van het allerlaatste lied ’t Dorp denk ik: ja, nu komt het… ’t Colbert dat Wim bij aanvang van de voorstelling uittrok, wordt hem weer aangereikt en in driedelig pak staat hij achter de retro microfoon en zingt: ‘… en langs ’t tuinpad van mijn vader…’ Bij deze finale zónder hoedje op zijn hoofd, komt bij mij een traan én het besef: Tony heeft het hoedje speciaal voor zijn werk voor Rett syndroom naar de Gaard gebracht. Dank daarvoor Tony!
